Prawo karne

Podstawową kodyfikacją prawa karnego w Księstwie Sarmacji jest Kodeks Karny, który normuje:

zasady odpowiedzialności karnej, m.in.:
- nie ma przestępstwa bez ustawy,
- nie ma przestępstwa bez szkodliwości społecznej większej niż znikoma,
- nie ma przestępstwa bez winy (umyślnej lub nieumyślnej),
- wymóg popełnienia czynu zabronionego na terytorium sarmackim (z zastrzeżeniem, że „czyn uważa się [także] za popełniony w miejscu, (...) gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić”);
formy popełnienia przestępstwa (sprawstwo, usiłowanie, podżeganie, pomocnictwo);
wyłączenie odpowiedzialności karnej (obrona konieczna, stan wyższej konieczności, błąd co do kontratypu, nietykalność);
kary* (nadzór, areszt, więzienie, twierdza, banicja);
kary zamienne (nawiązka, chłosta, zesłanie, katorga, wieża górna, wieża dolna);
kary dodatkowe (grzywna, przepadek, dyby, napiętnowanie, infamia, zakaz sprawowania funkcji publicznych, obniżenie stopnia wojskowego, degradacja);
recydywę;
wykonanie kar pozbawienia wolności (także art. 10 ust. 1 Dekretu z mocą ustawy o ochronie porządku publicznego, stanowiący, że „w miejscach publicznych, których warunki techniczne uniemożliwiają uprzednią kontrolę wypowiedzi ukaranego lub skazanego przed ich opublikowaniem, karę nadzoru lub aresztu wykonuje się w ten sposób, że skazanemu lub ukaranemu uniemożliwia się wypowiadanie w miejscu publicznym”);
zwolnienie z odbycia reszty kary oraz zatarcie skazania;
odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za granicą;
objaśnienie wyrażeń ustawowych (w tym oceny stopnia szkodliwości społecznej);
przestępstwa oraz kary za nie przewidziane.

Przepisy karne są zawarte także w innych ustawach:

Dekrecie z mocą ustawy o postępowaniu administracyjnym, art. 6 „Kto, będąc obowiązanym na mocy wyroku sądu jako przedstawiciel organu władzy publicznej do podjęcia lub zaniechania określonych czynności, obowiązku tego nie wykonuje, podlega karze na zasadach określonych Kodeksem karnym [art. 93 — red.]”;
Ustawie o ochronie przestrzeni prywatnej, art. 4 ust. 1 „Kto narusza orzeczony przez Księcia lub sąd zakaz zbliżania się do drugiej osoby podlega karze nadzoru albo karze aresztu”, więcej informacji w dziale poświęconym ustawie;
Ustawie — Ordynacji wyborczej do Izby Poselskiej, art. 9 ust. 2 i 3 o naruszaniu ciszy wyborczej;
Ustawie o podatku od przychodów finansowych, art. 6 o unikaniu opodatkowania poprzez przelewanie środków finansowych na wyodrębnione rachunki bankowe.

Wykroczenia normuje Kodeks Wykroczeń. Podobnie, jak Kodeks Karny, określa on:

zasady odpowiedzialności za wykroczenia, m.in.:
- nie ma wykroczenia bez ustawy,
- nie ma przestępstwa bez szkodliwości społecznej,
- nie ma wykroczenia bez winy umyślnej,
- wymóg popełnienia czynu zabronionego na terytorium sarmackim (z zastrzeżeniem, że „czyn uważa się [także] za popełniony w miejscu, (...) gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić”),
- możliwość wyłączenia przez kraje Korony i jednostki samorządu terytorialnego odpowiedzialności za wykroczenia popełnione jedynie na ich terytorium,
- formy popełnienia wykroczenia (sprawstwo, usiłowanie, podżeganie oraz pomocnictwo),
- wyłączenie odpowiedzialności (obrona konieczna, stan wyższej konieczności, błądu co do bezprawności albo winy, nieświadomość bezprawności wykroczenia, nietykalność);
kary* (nagana, nadzór) — także art. 10 ust. 1 Dekretu z mocą ustawy o ochronie porządku publicznego;
kary zamienne (upomnienie, nawiązka, chłosta);
karę dodatkową (grzywna);
wykroczenia oraz kary za nie przewidziane.

Niezależnie od możliwości wyłączania odpowiedzialności za niektóre wykroczenia popełnione na terytorium krajów Korony i jednostek samorządu terytorialnego, Ustawa o lokalnych przepisach porządkowych zezwala domenom na określanie dodatkowych, obowiązujących wyłącznie na ich obszarze, wykroczeń. Według stanu prawnego na dzień 28 września 2008 r., przepisów takich nie wprowadzono.

Za niektóre przestępstwa i wykroczenia można zostać ukaranym w drodze mandatu karnego. Szczegółowe informacje są dostępne na odrębnej stronie informacyjnej.

Odpowiedzialność za wykroczenia ścigane z oskarżenia publicznego jest wyłączona w niezależnych i samorządnych miejscach publicznych.

* Zgodnie z art. 12 ust. 3 Ustawy o organizacji wymiaru sprawiedliwości, „Sąd Krajowy, w przypadku stwierdzenia braku winy wynikającego z ograniczonej zdolności oskarżonego lub obwinionego do rozpoznawania własnych czynów, może orzec środek wychowawczy lub poprawczy, choćby nieznany ustawie, jaki uzna za konieczny dla resocjalizacji oskarżonego lub obwinionego”.

« Wstecz